Jessica Nomen is opgeleid tot arts internationale gezondheidszorg en voor haar tweede functie als AIGT momenteel werkzaam in Chiapas, Mexico. Daar werkt ze op vrijwillige basis sinds vijf maanden in een door nonnen gerund ziekenhuis in Altamirano samen met collega-AIGT Katja Schamp.
Chiapas is een van de armste regio’s van Mexico en een groot deel van de populatie is inheems en woont op het platteland. De inheemse populatie is jarenlang achtergesteld door de overheid en circa de helft van Jessica’s patiënten is analfabeet. In deze regio is minder toegang tot gezondheidsdiensten en onderwijs en er zijn veel minder beschikbare medicijnen en vaccinaties in vergelijking met de rest van Mexico. Met name inheemse vrouwen zijn het slachtoffer van deze marginalisering en het aantal moedersterftes is hier het hoogste van het land.
Doordat het gebied een (oud-)conflict gebied is, bezit een deel van de inheemse mensen ook geen officiële papieren door bureaucratische problemen. Zij worden in het overheidsziekenhuis niet geholpen, maar wel in het ziekenhuis waar Jessica werkt. Jessica en haar voornamelijk Mexicaanse collega’s zijn in deze regio gaan werken om deze achtergestelde populatie te kunnen helpen vanuit de gedachte dat ook deze arme populatie recht heeft op gezondheidszorg.
De dagelijkse routine bestaat voor Jessica uit het werken op de polikliniek waar ze zich met name bezighoudt met de prenatale zorg en huisartsenzorg. Ze ziet veel zwangere vrouwen, maar daarnaast ook veel patiënten met diabetes en depressies. Regelmatig ziet ze ernstig zieke patiënten met bijvoorbeeld gecompliceerde tuberculose die ziekenhuisbezoek hebben uitgesteld.
Jessica zou graag de zorg voor de zwangeren in Chiapas verbeteren met een zwangerenspreekuur om de prenatale zorg te structureren en een bevalafdeling voor veilige zorg rondom de bevalling. Helaas lijkt dit laatste niet mogelijk omdat er geen gynaecoloog beschikbaar is, een van de eisen van de ziekenhuisdirectie. Een ander knelpunt is adequate gezinsplanning. Het ziekenhuis waar Jessica werkt is katholiek en wat dit onderwerp betreft erg conservatief. Voorschrijven van anticonceptie is wel mogelijk, vertelt Jessica, maar daar wordt wel op een creatieve manier mee omgegaan. De pil wordt bijvoorbeeld voorgeschreven als medicijn bij cyclusstoornissen in plaats van als voorbehoedsmiddel. Het geven van uitleg aan patiënten is in Mexico ook niet zo vanzelfsprekend als in Nederland en ze probeert dit zoveel mogelijk erbij te doen. Ze geeft aan iedere vrouw in de vruchtbare leeftijd op haar spreekuur seksuele voorlichting en ook over medicatie vertelt ze zoveel mogelijk. Zelfmedicatie is in Mexico een groot probleem en dit probeert Jessica aan te pakken door uitleg te geven over het gebruik van medicijnen en de consequenties van verkeerd gebruik van antibiotica of immunosuppressiva.
Het werken met deze populatie heeft niet alleen haar medische denkwijze veranderd, maar heeft haar ook bewust gemaakt van de invloed van politieke en maatschappelijke omstandigheden op haar patiënten. Mexicaans overheidsbeleid en jarenlange achterstelling van de inheemse populatie hebben een ontzettende grote stempel gedrukt op deze regio en dit leidt nog altijd tot lastige situaties op de werkvloer. Met name de zwaksten van de samenleving worden hierdoor het hardst getroffen. Jessica vertelt dat voordat ze hier was, ze zich dit niet zo gerealiseerd had, maar dat ze nu beseft hoe belangrijk de overheid en maatschappij zijn voor de gezondheidszorg.
Jessica’s contract van zes maanden is bijna afgelopen. Ze zou graag langer in het ziekenhuis blijven werken, maar dit is helaas niet mogelijk omdat dit niet wordt goedgekeurd door de nonnen. Jessica en Katja zullen nog drie maanden in Chiapas blijven en zullen zich aansluiten bij een organisatie in de eerstelijnszorg waarin ze een superviserende rol voor verloskundigen gaan vervullen.
